Bez pukania...

Przychodzi bez pukania, jak złodziej. Zakrada się, a potem kroczy jak cień, wybiera moment i uderza. Nagły ból, ostatni oddech i koniec...

Snujemy plany na wieczór, na weekend, na wakacje, które... mogą nie nadejść.  Mamy przecież czas, nic złego nas przecież nie spotka. Wizja starości i przysłowiowego fotela bujanego jest tak odległa, że niewidoczna nawet za horyzontem. Często żyjemy z dnia na dzień, zaaferowani pędem, pracą, zakupami, praniem, sprzątaniem. Zatrzymujemy się na chwilę, kiedy usłyszymy o tragedii, która spotkała innych i myślimy "biedni ludzie". Rano wychodzimy w pośpiechu z domu, żegnając się z ukochaną osobą łapiemy torbę w jedną rękę, dziecko w drugą, przedszkole, praca i ... ostatni oddech... i koniec. I co z tego, że byli młodzi? 37, 40, 43? Tyle lat było przed nimi. Już i nie będzie. Nie uśmiechną się, nie pocałują na dobranoc i nie obudzą się obok.
Życie jest okrutne i ... piękne jednocześnie. Jedyne.
Śmierć - niesprawiedliwa dla młodych i starych.
Łzy płyną niepohamowane, podświadomość odrzuca najgorszą wiadomość, ręce się trzęsą, z gardła chce się wydostać krzyk, pięści uderzają o cokolwiek w zasięgu, a w głowie pulsuje DLACZEGO?!?!
"Dlaczego", na które nikt nie udzieli dobrej odpowiedzi. Bo tak miało być? Bo Bóg tak chciał? Bo co? Szukamy odpowiedzi, aby zrozumieć, ale nie rozumiemy. Kipi w nas złość, bo nie znajdujemy wytłumaczenia, dlaczego odszedł, zostawił bez pożegnania, bez słowa, bez przytulenia, na pastwę losu, tak sobie po prostu, samolubnie odszedł. I nie wróci już nigdy, przenigdy. Czas niby leczy rany, ale pustka rozdzierająca serce pozostaje. Cisza zamiast przekręcanego klucza w zamku, zamiast kroków na schodach, zamiast pukania w futrynę, zamiast głosu w słuchawce telefonu, doprowadza do szału i ciśnie łzy do oczu. Trudno znaleźć siły by spojrzeć na zdjęcie z ukochaną twarzą, co powoduje nieopisaną złość i wylew wyrzutów DLACZEGO MNIE ZOSTAWIŁEŚ?
Po wspólnych latach dzielonych w słońcu i deszczu, przychodzi żyć w pojedynkę, gdzie każda sekunda ciszy przypomina, że jesteśmy sami. Codzienność powoli będzie kształtowała nową inną normalność, bo życie płynie dalej, bo trzeba funkcjonować i być silnym, dla siebie, dla dzieci. I wielki smutek, jak dreszcz przeszywający ciało, da o sobie znać na myśl, że dla dzieci słowo tata, babcia czy dziadek będzie tylko wizerunkiem na zdjęciu, nie będą pamiętały cudownych chwil spędzonych razem.

Szanujmy się i kochajmy, bo nie wiemy kiedy ktoś po nas zapłacze.